Al werkend verbeeldend zienswijzen zin geven
Het gemoed of de stemming als gevoel dat er altijd iets van ons afgaat en naar ons toe komt, is deel van de oversteek van het oude naar het nieuwe jaar. Dat klopt in iedere geval in de zin van dat ons geheugen het (on)gemak heeft niet alles, wat we meemaken, deel van ons heden te laten zijn. Daarentegen kennen we de toekomst niet, maar verleidt deze ons wel tot nieuwsgierigheid naar wat komen gaat. Graag vul ik dat laatste in met het ‘doen van de dingen die me blij maken’, zoals schrijven, muziek maken en een museumbezoek. Dan lijkt er iets naar me toe te komen.
‘Waar ontstaat met onze bagage dan zicht op wanneer we met die nieuwsgierigheid verleden, heden en toekomst verbinden?’.
De periode rond oud en nieuw roept voor velen de vraag op ‘wat zijn mijn/onze voornemens voor 
het nieuwe jaar?’. Een vraag die we net zo goed bij iedere persoonlijke verjaardag kunnen stellen, maar aan de vooravond van het nieuwe jaar lijkt de (collectieve) blik op het nieuwe kalenderjaar ons te helpen over onze voornemens na te denken, wellicht omdat we elkaar (meer dan gewoon) herinneren aan ‘was het een goed jaar en wat zal het komende jaar brengen?’.
In ieder geval zijn de laatste weken van december deel van een periode waarin ‘betekenis geven’ gesprekken daarover doet aanwakkeren, wetend dat niet iedereen behoefte heeft aan deze fase in het jaar.
Nieuwsgierig betekenis geven, als dagen gestaag gaan lengen …
Kerst en oud en nieuw onderscheiden zich van de rest van het jaar omdat (met mogelijkheid tot bezinning) aandacht wordt gegeven aan de geboorte van een bijzondere wereldburger ruim 2000 jaar geleden. Onze bedachte jaarkalender doet ons dan tevens, al tellend in een paar dagen, aansluiten op eind december waarop de dagen (zonuren) weer gaan lengen. Die toenemende zonuren trekt ons als het ware energiek de toekomst in met onze nieuwsgierigheid naar het voorjaar (nadat we mogelijk geluk hadden fantastisch te mogen schaatsen op natuurijs).
Gelukkig … , de toekomst gloort omdat er met de voortschrijdende tijd geen houden aan is. Ik geniet altijd van mijn associaties over het voorjaar met ‘zonnetje, terrasje, fluitende vogels, wandelen of fietsen in het groen’.
Zou je daarom kunnen zeggen dat het geen zin heeft nieuwsgierig te zijn naar de toekomst, want zij vertelt ons toch iedere dag haar nieuwe verhaal en vraagt alle aandacht van ons voor het hier- en nu, waarin we ons heden en toekomst vormgeven, daarbij ondersteund door onze verlangende associaties?
Nieuwsgierig betekenis geven, aan dagen die ons (geheugen) niet loslaten …
Echter, de nieuwsgierigheid naar wat het verleden ons vertelt en duidelijk maakt, kan ons evenzo niet loslaten. De kerst- en oud- en nieuwperiode heeft uiteraard bondgenoten in andere momenten in het jaar die ons collectief aan het denken zetten en paraatheid vragen t.a.v. het vormgeven van onze toekomst.
De wereld is in 2015 twee keer geschokt door moorden in Parijs en wordt dagelijks geconfronteerd met de aandacht voor Syrië en het uit willen schakelen van IS. Het zijn momenten die in ons geheugen gegrift worden, ons na laten denken over voornemens, als een vraagstuk ‘hoe verleden, heden en toekomst te verbinden’. De tragiek doet mij enerzijds verlangen naar het benoemde vrolijke terrasje in het voorjaar, waarin er onder de zon niets aan de hand lijkt.
Echter, de prikkelingen van mijn nieuwsgierigheid bij dergelijke samenlevingsontwrichtingen leveren me dan anderzijds iets op met zin voor de toekomst. Ingeving in zienswijze laten mij dus gelukkig nooit in de steek, zodat er altijd iets komt wat mijn hoofd en lijf zin geven. Dat is geen gemeengoed, want diep in ons huizen weliswaar wijsheden die vaak door filosofen allang geduid zijn, maar velen willen daar niet aan, zoals …
Diversiteit als natuurlijke schoonheid of gedoe – schade van het oordeel
Velen lijken niet te willen/kunnen inzien dat de natuur ons een grote diversiteit aan mensen heeft gegeven, om elkaar wakker te kunnen houden over ‘wie we zijn als mensen’ én ‘hoe we met elkaar onze toekomst vormgeven’.
Geen zienswijze heeft alle wijsheid in pacht en toch wordt menigeen verleid tot iets vinden over de ander(en) op een manier die de ander(en) ontwricht(en) in zijn transformatie en verlangen zin te geven aan het leven. ‘Sukkels!’, denk ik dan over die vanzelfsprekendheid over de (vooral) eigen waarheid. Ook al uit ik hier natuurlijk zelf een oordeel, mijn bedoeling is niet ‘het vinden van iets’ dermate deel te laten worden van je oor dat het je ontwricht, maar als uitnodiging ‘diversiteit aan mensen als een natuurlijke schoonheid van de mensheid’ te gaan zien en niet als iets dat we uit haar bewonderenswaardige complexiteit moeten halen door met simpel denken nut trachten in te brengen door een groep/zienswijze, welke ons niet wenselijk lijkt, te elimineren.
Des te beter we ons kunnen verhouden tot een verleden/verhaal dat ons in gezamenlijkheid heeft gemaakt, des te beter zijn we in staat en bereid een toekomst te creëren waar we allen in willen (en kunnen) leven.
Dit lijkt te simpel gedacht, want we weten allen dat nieuwe staatsvormen zwaar zijn bevochten en dominantie van geloven niet vanuit een saamhorige kijk op het leven en wereld zijn ontstaan. Het bed ‘Wie heeft de macht?!’ wordt nog dagelijks met (‘overtuigings?’)kracht opgeschud en dan staan velen helaas met lege handen.
Al werkend diversiteit in zienswijze zin geven – verbeeldende kracht 2016
Ik houd van de zienswijze dat er net zoveel goden zijn als er mensen zijn, omdat niemand enig besef kan hebben van wat er in het hoofd van de ander afspeelt. Prima als je in één God (concept) gelooft, als het maar geen andere zienswijze en geaardheid elimineert.
Wellicht is een overeenkomst tussen in één of meerdere goden geloven het kunnen hebben van een ‘gemeenschappelijke’ beeld. De verbeeldende kracht van individuen is een prachtige kwaliteit, daar zij een oneindigheid aan mogelijkheden biedt.
Hiermee kunnen we ieder in zijn/haar waarde laten en ‘geloven’ in het feit dat er een beeld is/ontstaat dat ons verbindt. Daarmee is er een grondslag voor betekenisgeving over waar we waarde aan hechten.
Oké, we willen op de toekomst gericht creëren en beelden over waaraan we willen bouwen. Dat betekent dat we vanuit het bezinnen over ‘oude’ beelden en verwondering over gezamenlijke toekomstbeelden verleden, heden en toekomst kunnen verbinden. Maar ‘hoe brengen we bezinnen en creëren bij elkaar?!’
Waardencreatie door ‘werken in netwerken’!
Nederland kent een netwerkconcept, dat nu op doorbreken staat: www.werkeninnetwerken.nl. Het principe lijkt en is ook ‘simpel’. Het vraagt bereidheid te geven, te delen vanuit doen waarin je goed bent om waarde toe te kennen aan zowel mens-, organisatie- als maatschappelijk niveau. Dat laatste is de brug naar persoonlijke en gemeenschappelijke waarden. Het blijkt dat je vanuit inzicht in je persoonlijke waarden kunt ervaren hoe jouw waarden zich ontwikkelen. Ieder mens transformeert in zijn/haar waarden, zodat nieuwsgierigheid naar elkaar gewenst blijft.
Dat betekent dat je op zoek kunt naar je eigen betekenisgeving en de te delen gezamenlijke betekenis voor het vinden van een gezamenlijk verhaal/beeld.
Hoewel een nieuw jaar iedere dag begint, reken ik op een succesvol jaar met geven en delen vanuit ‘doen waar je goed in bent’ en ‘nieuwsgierigheid naar de gemeenschappelijke verbeelding, die onze diversiteit vast en zeker kan opleveren’. Ik hoop op een gedreven aan’boren’ van wat we geboren en herboren willen zien worden, met beelden die ons als mensen doen groeien.
Bron kunst ‘Nieuwsgierig naar wat onze schaduw onthult’: Arthur Bierhuize
André Bruijn, 1 januari 2016
Invalshoeken organisatieontwikkeling 